Toen  Terence overleed hadden we net een zware periode achter de rug en stond onze dochter op het punt om in een sociowoning te gaan wonen.

Terence was mijn ontspanning en hij was er niet meer.

Na zoeken op het internet bleek er een nest van 10 pups bij het Knosselbos te zijn geboren op 25 februari, en er was nog 1 teefje over.

moeder  Bieke from the Stock of Cattle          en          vader  Bruder Ludvig Bär v. Gelderland

Ondanks al het verdriet toch contact gezocht en het bleek dat er geen teef maar toch nog 1 reu beschikbaar was.

Nog geen week na het overlijden van Terence reden we naar Axel met een dubbel gevoel, maar de kennismaking  was goed en die kleine molletjes jaa wat kan je anders zijn als vertederd.

Na elke week op bezoek te zijn gegaan en met alle nieuwe puppen-eigenaren  samen met de pups naar het Knosselbos café te zijn geweest brak de dag aan dat we Owen mee naar huis mochten nemen.

Het eerste jaar zijn we heel voorzichtig met hem geweest overal vloerbedekking net als bij Terence,

maar ook in een fietskarretje als we te ver moesten wandelen, kortom hij is in de watten gelegd, en zijn de gezondheidsuitslagen zijn dan ook gelukkig goed.

Met Owen ging ik naar puppy cursus en daarna deden we EG 1 en 2 alles ging Owen net zo makkelijk af dus begonnen we ook met Verkeerszekere Hond en speuren alles was even leuk.

Showen deden we ook een paar keer maar dit vond Owen geen succes hij kreeg prima beoordelingen maar ik deed hem er geen plezier mee dus ach waarom dan nog doen.

Ook gingen we weer waterwerken  en ook dit verliep prima.

Ja en dan kom je ook in aanraking met fokkers en ga je eens bij een nestje kijken in de buurt,

Nanouk een half zus van Owen had 12 pups gekregen en met 7 weken waren er nog  3 reuen beschikbaar.  Owen was 2 jaar en zo’n gemakkelijke hond dus ach wat zou er leuker zijn dan een maatje voor hem erbij. Moesten we alleen manlief hiervan nog overtuigen maar tot mijn verbazing zei hij gelijk dat we het maar moesten doen!

Na een goed voorbereide kennismaking kwam Jason bij ons in huis en begon er een fantastische periode met de twee knullen. Owen en Jason konden het prima met elkaar vinden sliepen samen op de kleinste plekjes en waar de een was was de ander ook. 

Na het overlijden van Jason was Owen een tijd lang uit zijn doen, ik weet zeker dat ook dieren verdriet kunnen hebben. Ik kon Owen los meenemen hij week geen meter van mijn been af zelfs op het strand, thuis zat hij tegen mij aan en ging niet meer op de plekjes liggen waar hij samen met Jason lag. Maar het gekste was dat hij ook de bak van Jason niet aanraakte, hij kon net zo lang zeuren om water in zijn eigen bak terwijl de bak waar Jason uit at vol met schoon water stond.

Wat waren we blij dat hij na een maand of drie eindelijk weer  ging rennen op het strand met Amber de Berner Senne van mijn moeder en eigenlijk het vriendinnetje van Jason.

In de jaren dat Jason bij ons was, was het contact met zijn fokker steeds leuker geworden en kwam ik in de bevoorrechte positie dat ik bij de nesten die na Jason werden geboren steeds meer betrokken mocht zijn. Zo heb ik mee mogen denken over welke teef gedekt zou worden en door welke reu  waar ik weer een pup van zou nemen. Voor mij niet moeilijk de zus van Jason heeft net zo zacht karakter dus daar wilde ik een pup van.

Zo ben ik vanaf het allereerste begin bij alles geweest en leeft in Nash een stukje Jason voort.

Ook Owen is vanaf het begin bij alles geweest hij ging dagelijks met mij mee, en wende aan al die puppen waar er een mee naar huis zou gaan.

Inmiddels zijn Owen en Nash en Amber ook weer de beste maatjes waar we hopelijk nog heel veel plezier mee mogen beleven.